Bir varmış bir yokmuş evvel zaman içinde kalbur saman içinde tatlı mı tatlı bir oyuncak ayı varmış. Bu oyuncak ayının adı Bobo’ymuş. Bobo Leyla’nın en sevdiği oyuncakmış. Leyla ise Bobo’nun sahibiymiş. Bobo kadar Leyla da çok tatlı bir kızmış. Leyla oyuncak ayıcığı olmadan yatağa bile girmezmiş, bütün gün onunla oyunlar oynar, parka dahi birlikte giderlermiş. Ama Bobo artık yıpranmaya başlamış. Leyla kar kış demeden Bobo’yu yanında taşıdığı hatta onu yıkadığı için Bobo’nun dikişleri yavaşça atmaya başlamış. Leyla bu durumdan çok memnun değilmiş çünkü o oyuncaklarının hep yeni olmasını istermiş.

Günlerden bir gün Leyla’nın babası işten çıkmış eve doğru yürüyormuş. Yolda yürürken oyuncak dükkanının önünden geçmiş ve vitrinde duran pofuduk tavşan dikkatini çekmiş. Baba bu tavşanı çok sevmiş. Onu Leyla’ya götürmek, kızını mutlu etmek için satın almış. Leyla’da her akşam olduğu gibi o akşam da babasını camda bekliyormuş. Babasının yaklaştığını gören Leyla hemen kapıyı açmış ve babasına sarılmış. Babası kızına aldığı oyuncak tavşanı vermiş. Küçük kız tavşanı görünce çok sevinmiş, elinde olan Bobo’yu bir kenara atmış. Bobo bu duruma çok üzülmüş. Leyla’nın artık onunla oynamak istemediğini düşünmüş. Odanın en sessiz köşesine gidip ağlamaya başlamış. Ama Leyla öyle mutluymuş ki Bobo’nun üzüldüğünü, ağladığını hiç fark etmemiş. Artık hep tavşanla oynuyormuş, onunla parka gidiyor onunla banyo yapıyor ve onunla uyuyormuş. Bobo’nun kalbi her geçen gün daha da kırılıyormuş. Hatta kalbinin olduğu yerdeki dikişler bile sökülmeye başlamış.

Aradan biraz zaman geçmiş. Bobo artık Leyla’dan ümidini kesmiş. Oyuncak sandığından hiç çıkmıyor, hiç bir oyuncakla konuşmuyormuş. Ama gelin görün ki yeni alınan tavşan da çok çabuk sökülmeye ve yıpranmaya başlamış. Leyla tavşana da sinirlenmeye başlamış bu oyuncaklar neden bu kadar çabuk sökülür ki? Leyla mutsuz bir şekilde annesinin yanına gitmiş ve tavşanında artık eskidiğini yeni bir oyuncak istediğini söylemiş. Annesi Leyla’nın bu kadar çabuk oyuncaklarından vazgeçmesine çok üzülüyormuş. Leyla uyurken hemen odasına çıkmış ve Bobo’yu bulmuş. Bobo’nun sökülen yerlerini dikmiş ona güzel kıyafet dikmiş ve Leyla’nın baş ucuna koymuş. Aynı şekilde sökülen tavşanı da dikmiş ve onu da Leyla’nın baş ucuna koymuş. Leyla uykudan uyandığında Bobo’nun yeni halini çok sevmiş ve hemen onu kucaklamış. Aynı şekilde çok sevdiği tavşanını da hemen kucağına almış ve koşarak annesinin yanına gitmiş. “Annecim oyuncaklarımı yenilediğin için çok teşekkür ederim. Bobo’yu çok özlemiştim. Onu bir daha asla bırakmayacağım. Artık onları yormayacağım ve yıprandıklarında terk etmeyeceğim” demiş. Leyla’nın annesi “Aferin benim güzel kızım, oyuncaklarımızı dikkatli kullanmalıyız ve onlardan çabuk vazgeçmemeliyiz” demiş. Leyla annesine ve oyuncaklarına sıkıca sarılmış. Tabi bu durumda en mutlu olan Bobo’ymuş. Leyla’ya kavuştuğu için çok mutluymuş.

Uzun masal okumayı seviyorsanız Uzun Masallar kategorimizi inceleyebilirsiniz.